Gedicht ‘Kallenkote 1944’
Intro
Henk Bos, zoon van Hendrik Bos – een van de gefusilleerde mannen – is een van de initiatiefnemers van de jaarlijkse herdenkingen. Hij heeft zich ingezet de families te achterhalen en zich hard gemaakt de namen vermeld te krijgen op de gedenksteen.
Bij de herdenking van 1994, vijftig jaar na dato, droeg hij het onderstaande gedicht voor; een persoonlijke vertolking van de gebeurtenissen en het verlies dat is geleden.
Toen het comité brainstormde over een passende spreuk voor op de te plaatsen bank, kwam al snel de laatste zin van dit gedicht naar voren. Op de afbeelding het schildje zoals dat op de bank is bevestigend.
We hopen dat ook u geïnspireerd wordt door deze woorden.
Kallenkote 13 oktober 1944
Hier stonden zij
zes mannen op een rij
ze keken recht
in de loop van een geweer…
Mijn vader stond
ook in die rij
met zesendertig jaar
en zag er toen ‘gestold’
zijn eigen levensloop…
Zijn vrouw en kinderen
familie, vrienden en
al zijn idealen…
Hier brak
de golfslag van zijn uur
en keek hij recht
in de loop ‘van zijn verlies…’
Seconden sloegen
als mokerslagen
op het snijvlak van zijn tijd
Zijn vrouw en kinderen….
fragmenten van zijn ‘niet bestaan’
sloegen in …
en de leegten galmden diep
ver door de gangen van de tijd
hij keek toen recht
in de loop ‘van hún verlies…’
Messcherpe flitsen
Flarden tijd
‘schoten ‘door zijn hoofd
Hij deed wat hij moest doen
gaf hulp aan het verzet
verzet tegen onmenselijkheid
Frankrijk, België en
Zuid Nederland
die waren reeds bevrijd….
Maar hier
hier spatten hoop
en waarden uit elkaar
en keek hij recht
in de loop ‘van zijn geloof…’
Waaroms, waarvoors
’troffen’ zijn hart
Tegenover hen stonden
gedirigeerd op een rij
de kleine mensjes
gevlucht in uniform
en geconditioneerd in plicht
tot onmenselijke
absurde gehoorzaamheid …
Zij staarden met één oog
óver de loop van een geweer
slechts oren scherp gespitst
op het uiterst -sadistisch- sein…
dan ’n reflex…
Ik sta hier stil
en kijk recht
in de loop ‘van de leegte…’
Ik neem tenslotte op
de ‘lege huls’
en ‘plaats’ het
in de loop van zijn ‘vertrek’
‘Mijn vader
heeft mij hier
zijn hand gereikt…’
Het in 2021 geplaatste bankje is mede mogelijk gemaakt door: nabestaanden van de slachtoffers,
gemeente Steenwijkerland, Defensie en Stichting Dorpsbelang Kallenkote.